29 September 2014
Heel soms heb je maar één woord nodig om een weekend te beschrijven en dit was er zo één: BELEVING!
Op uitnodiging van New Balance reisde ik af naar Verviers voor een dealerweekend met een bijzondere gast aldaar: Anton Krupicka. Waarbij iedereen direct denkt aan een ontbloot bovenlijf (zeker de dames), baard, minimalistische schoenen, buff en zonnebril. En je zou dan bijna zijn prestaties als ultraloper vergeten. En als je dan even met hem op kunt trekken komt dat niet één keer naar voren, vreemd want hij is toch echt 2x de winnaar van Leadville 100, won de Miwok 100k, de Collegiate Peaks 50 miler, 2x de White River 50 miler en nog wel een aantal races in the States. Maar hij heeft het daar gewoon niet over. Eigenlijk een klein beetje vreemd omdat wij de Amerikaanse sporters vaak omschrijven als echte ‘winners’.
Maar waar het dan wel over ging? Dat was eigenlijk enkel hoe hij het hardlopen beleeft. Hij noemt zich zelf één van de gelukkigste mensen op aarde, omdat hij dat kan doen dat wat hij het liefste doet en dat is hardlopen en daar nog geld voor krijgen ook! New Balance, Buff en Zeal bieden hem voldoende ondersteuning om rond te komen. Hij leeft een zoals hij zelf zegt een redelijk simpel leven, waarin hij het liefst twee keer per dag traint en zonder al te veel luxe. ’s Ochtends opstaan een koffie drinken, kijken of het weer stabiel is om de bergen in te gaan en zo ja dan ‘verticals’ maken. Hij denkt namelijk niet meer in kilometers maar in uren en hoogtemeters. Op mijn vraag of hij dat wel bijhield en of hij wist hoeveel hoogtemeters hij gemaakt had afgelopen jaar zie hij: ‘yes: last year 1 million feet and this year 1.2 million feet’ (305 – 365km). Oké! Dan zijn ook direct alle vragen beantwoord waarom het voor ons Nederlanders zo moeilijk is om aansluiting te vinden met de top. Zeker als zo’n Nederlandse loper enkel een duin van 38m in zijn achtertuin heeft liggen….
Wat verder de grootste tip was die hij ons meegaf was dat hij vooral trainde om niet geblesseerd te raken. Op tijd nee tegen jezelf zeggen en beter op tijd een rustdag nemen dan met pijntjes blijven lopen. En rust ziet er dan ook uit zoals rust. Na de UTMB van dit jaar nam hij zelfs drie weken rust en op de vraag wat hij in die tijd wel gedaan heeft; fietsen, wandelen?? Was hij heel erg duidelijk: ‘Rest is rest, man! Nothing, I did nothing!’ (Later zei hij dat hij enkel pizza en ijsjes had gegeten)
Nog één quote wil ik jullie niet onthouden gaat over het dalen; we waren op het parcours wat Mildred en ik voor deze clinic hadden uitgezet en we vroegen hem wat uitleg te geven over klimmen en dalen. Bij het klimmen moest je je vooral niet schamen om te gaan wandelen, want vooral in de ultra’s kun je door tijdig te gaan wandelen energie besparen, energie die je op het einde nog hard nodig hebt. Maar bij het dalen gaf hij een hele goede technische tip; veel lopers maken te grote stappen en willen elke pas volledige zekerheid hebben en brengen dan veel te veel gewicht op het standbeen. Dus veel kleine pasjes want ‘Downhill is not running, downhill is dancing with the rocks!’
Na afloop bleek dat de ‘La Chouffe’ cultuur die wij hier in de trailrunning wereld hebben ook in Amerika wel navolging heeft. We dronken samen na afloop een ‘Make my Day’ gingerbeer in Eupen en ik probeerde nog wat meer te weten te komen over zijn races. Hoe hij bijvoorbeeld het gevecht tegen de vermoeidheid en vooral tegen zichzelf aanging in een 100miler. En eigenlijk was dat heel simpel vond hij, je moest vooral niet nadenken. Zoveel mogelijk een ‘leeg’ hoofd hebben en zuinig zijn met je energie vooral in de eerste 120k, pas in de laatste marathon mag je los gaan! Goed eten goed drinken en nergens in het rood lopen. Over dat eten wilde ik direct meer weten. Want we hadden zijn UTMB avontuur gezien waar hij heel veel last van zijn maag had, maar daar had hij nog geen antwoorden op. Het ging voor het eerst extreem mis met het eten van de gels en hij ging onderzoeken hoe dit beter kon, want eens wil hij de UTMB winnen en dat is zo onmogelijk! Kwam toch heel even die prestatiedrang naar boven? Nee niet echt maar hij wilde wel iets terugdoen voor de Europeanen, want die zorgden voor meer beleving op de trails! Hij vond het fantastisch dat midden in de nacht in de dorpen mensen feest vierden bij een doorkomst of dat hij op het vliegveld van Barcelona aan een douanebeambte zijn paspoort zelfs niet hoefde te laten zien, maar in plaats daarvan met hem op de foto moest. En dat allemaal zonder ook maar één race in Europa gewonnen te hebben. Maar na 3 maanden in Europa was het ook genoeg en verlangde hij enorm naar de rust van de bergen rond Boulder.