What could possibly go wrong?

08 June 2018

Na een turbulente winter, mijn galblaas werd operatief verwijderd, krabbelde ik vlot weer op. Zonder die eeuwige buikpijn maar met 4 littekens op mijn buik rijker liep het een stuk lekkerder dan zoals het in de herfst was gegaan. De opbouw ging geweldig en daar liep ik in het voorjaar een prachtig PR op de 10km van 39.57  What could possibly go wrong? 

Ik wilde naar het NK atletiek. Steeplechase, prachtig onderdeel. Spikes aan en een top met blote buik (wat in 2017 een grotere drempel was dan de steeplebalk zelf) 

Maar goed. Het ging toch fout. Daags na die 10 km al. De combi dunne wedstrijdschoentjes en een 11 km langzame groepsrun de dag erna met een sprong over een sloot. Geen idee wat de druppel was, maar het bot zei ho. Stressfractuur in middenvoetsbeentje. 

Na 6 weken fietsen, Strava segmentjes veroveren, mocht ik weer lopen, maar dit voelde als onmogelijk. De hele dag pijn. 

Op een mooie dag pakte ik een blauwe doos uit het schap. Time to fly. De meest absurde Hoka schoen, de Bondi 5. Jaren '70 plateauzolen zijn er niets bij. Flashy bovenwerk en inkepingen in de zool maken ze dat ze er nog enigszins snel uitzien. Ik deed ze aan voelde het meteen. Zacht. Nee, ZACHT. Ze zijn zo zacht dat ik vanaf dag 1 pijnvrij liep en ze niet meer uit heb getrokken. Oke, om te slapen. 

Ze combineren met niks, of met alles, het is maar hoe je het bekijkt. Opvallende sneakers met hoge zolen zijn hip, al horen ze eigenlijk van Balenciaga te zijn en €695 te kosten. Maar ik zweer bij mijn Hoka Bondi's, rond en zacht. Ik loop tempo's op de Bondi's, ik loop door de supermarkt op mijn Bondi's, ga naar verjaardagsfeestjes op mijn Bondi's. 

Binnenkort voeg ik toe aan dit lijstje, loop een trail op mijn Bondi's en ga een 3000m voor de competitie lopen op mijn Bondi's. What could possibly go wrong? 

Juist ja, niets. 

(Eefje)