I'm a marathoner

02 August 2016

I'm a marathoner

'Oh leuk ren je?' 'Wil je ook wel eens een marathon lopen?'

Of ik een marathon wil lopen. Ik geloof niet dat ik nou werkelijk uit mezelf zin heb om 42,195 kilometer te rennen. De eerste die dat deed, Phidippides, viel dood neer na de inspanning dus waarom mensen zijn voorbeeld zijn gaan volgen is bijzonder.

Eigenlijk gaat het al mis als je ooit van start gaat aan de halve marathon. Bij mij ging het daarvoor zelfs al mis, mijn eerste loopwedstrijd was een kwart marathon. Het woord zit er al in. Marathon. Uiteindelijk haal je een keer het woord ‘halve’ weg.

Ik heb er na de eerste kwart en halve nooit aan gedacht. Sowieso zat er zeker 1,5 jaar tussen eer ik weer begon met lopen maar bovenal liep ik trails en boslopen. Tot oktober 2015. Voor het eerst had de marathon van Eindhoven een grote ronde met een lus door Stratum. Langs mijn supermarkt, waar ik al bijna 20 jaar mijn boodschappen doe. Ik stond aan de kant te kijken en zoals altijd werd ik emotioneel. Dat doet sport met mij. Ik zag snelle lopers, mooie lopers, lopers met een cameramotor ervoor en als laatste ook zwalkende lopers. 'Volgend jaar doe ik mee'

Ik nam mezelf niet serieus hierin, het plan verdween ook snel uit mijn hoofd. In maart liep ik nog een halve marathon en na die 1.33 had ik nou ook niet echt het idee om er nog eens 21,1 aan te plakken toen ik bijna spugend boven die struik hing.

Eind juni, trail de la Cedrogne 32 km. Dat ging makkelijk, probleemloos. Dan kan ik ook een marathon lopen. Langzaam aan komt het plan, weliswaar met veel twijfel, toch weer in mijn hoofd. Zou ik het dan toch maar gewoon gaan proberen? Is het toch gewoon een knop die om moet en gaan?

'Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan' zei Pippi Langkous.

9 oktober 2016, Marathon Eindhoven.

Als ik maar niet stop bij mijn supermarkt.

(Eefje)