09 March 2018

Maandag 19 februari was al onze laatste werkdag in februari, want eindelijk begon de trailrun vakantie waar we al lang naar uitkeken! Twee weken naar Spanje, naar de zon en heeeeel veel rennen, dit gecombineerd met het lopen van twee wedstrijden. Helaas liet het weer ons een beetje in de steek. Maar een echte trailrunner laat zich daar niet door afschrikken, dus ook in de regen en wind pakten wij onze spullen om een dag in de bergen door te brengen.

Op zaterdag zou de wedstrijd zijn waar ik aan ging deelnemen, dus we besloten om de donderdag ervoor nog een keer te rennen en vrijdag te wandelen, zodat ik fris aan de start zou staan op zaterdag. We maakten ronde van ruim 15km en 535d+ bij San Bartolomé, en verkenden daarbij gelijk de eerste klim van mijn wedstrijd. Vrijdag maakten we met onze huurauto een hele tocht over haarspeldachtige bergweggetjes, op zoek naar het startpunt van onze wandeling. We besloten na 2 uur rijden uiteindelijk om terug te keren naar Maspalomas. De regen kwam met bakken uit de lucht, stenen kwamen van de bergen afgerold, het wandelen leek ons niet verantwoord en daarbij hadden we het startpunt na 2 uur rijden nog niet gevonden, haha! Teruggekomen in Maspalomas parkeerden we de auto aan de rand van het dorp en hebben we wandelend (ingepakt in onze regenkleding) nog het laatste stuk van de wedstrijd verkend. 

Na vrijdag komt zaterdag, dus wedstrijddag! Zoals jullie misschien wel weten kent Transgrancanaria verschillende afstanden. De wedstrijd over 125km is de hoofdafstand, deze start in Las Palmas de Gran Canaria en eindigt in Maspalomas. In 125km loop je dan van Noord naar Zuid over het gehele eiland. Om ook trailrunners te laten deelnemen die 125km te ver vinden, het niet kunnen of er gewoon geen zin in hebben, worden er ook wedstrijden van 64km (advanced), 42km (marathon), 30km (starter), 17km(promo) georganiseerd. Al deze afstanden starten op een bepaald punt van de route van de 125km. Zo liep ik de 30km en heb ik dus alleen de laatste 30km van de 125km wedstrijd gelopen. 

Om 8u 's morgens startte ik in de steile straatjes van San Bartolomé. Doordat die eerste paar 100 meter gelijk heel steil waren, kreeg ik vrij snel al last van mijn hielen/achillespezen. Hopend dat dit over zou gaan begon ik na een klein stukje vlak asfalt aan de eerste klim. Ongeveer 500 hoogtemeters, ik had hem verkend, dus wist wat komen zou. Binnen no time stond ik boven op de berg en begon ik al aan de eerste afdaling. Ik weet dat klimmen mijn sterkste kant is, maar dat ik zo snel boven zou zijn had ik niet verwacht. Van tevoren had ook bedacht wanneer ik zou gaan eten, maar dit liep nu helemaal in de soep! Ik eet liever niet in de afdaling, zodat ik mijn volle aandacht bij het afdalen kan houden, dus stopte snel een fruitreep in mijn mond en begon aan de afdaling van ongeveer 7km. Veel losse stenen en steile stukjes, goed opletten dus.

Afdalen is niet mijn sterkste kant, en zeker niet wanneer er overal stenen liggen die kunnen bewegen, wegschuiven of waar ik af kan glijden. Van Tim heb ik geleerd om te proberen zo min mogelijk contact te hebben met de stenen, zodat er ook minder kans is dat er wat gebeurd wanneer je op zo'n steen stapt. Hiervoor moet je kleine pasjes maken en vaak van steen naar steen, of juist tussen de stenen stappen. Zeker als je hier niet zo goed in bent, is volle concentratie dus belangrijk! Omdat ik deze afdaling al met Tim had gedaan, durfde ik wat meer, en ging ik als een speer naar beneden. Ook hier ging ik veel beter dan verwacht en ik bereikte binnen een uur en kwartier de eerste drankpost. Ik wist dat Tim mij zou opwachten ergens op de tweede klim, die na de drankpost was, dus pakte snel wat te eten (banaantje) en dronk wat cola terwijl ik alweer onderweg was naar het begin van de klim die ik eerder deze week had verkend. Ik wist dat ik dat rennend kon volhouden tot boven en zo motiveerde ik mezelf!

Halverwege de klim stond inderdaad Tim, hij rende mee tot bovenaan. Vanaf dat punt zou ik alleen nog maar moeten afdalen, dit betekende nog ongeveer 18km alleen maar naar beneden. Iets waar ik voor de wedstrijd best tegenop zag. Het begin van de afdaling had veel losse steentjes, maar eigenlijk werd dit al vrij snel een 'pad' door een rivierbedding. Vooraf had ik van verschillende mede trailrunners gehoord dat dit een verschrikkelijk stuk zou zijn, dus ik was op het ergste voorbereid. Ik besloot gewoon te proberen om te blijven rennen en te kijken hoe dit ging. En ook dit ging verrassend goed, ik kon blijven rennen, zocht stenen uit waar je goed op kon staan en begon met mijn inhaalrace. Ik passeerde de drankpost op 12km als 17e dame, maar voor het einde van de rivierbedding had ik 5 dames en een aantal heren ingehaald. Dat voelde goed hoor, het is aan te bevelen zo je wedstrijd te lopen, je krijgt er bijna vleugels van! 

Tijdens de wedstrijd had ik geen last van slecht weer, het was eigenlijk zelfs een beetje warm. Om geen terugval te krijgen doordat ik gedehydrateerd zou raken in verband met het vele zweten, hield ik mijn flesje in mijn hand en probeerde elke 5 minuten een slokje te nemen. (De rest van de wedstrijd at ik overigens ongeveer om het half uur, gelletjes en fruitrepen/Lucho Dillitos afgewisseld.) Vanuit de rivierbedding werden het nog ongeveer 6 saaie, nagenoeg vlakke kilometers tot het einde. Ik hoopte hier de 12km/u nog te kunnen halen, maar dit bleek wel erg optimistisch. Uiteindelijk liep ik met 11km/u richting de finish, hopende mijn 12e plek vast te kunnen houden. Dit lukte, en uiteindelijk finishte ik in 3uur en 25 seconden. Beetje jammer van die 25 seconden natuurlijk, maar zeer tevreden. Ik had nooit gedacht dat ik met mijn slechte afdaalkwaliteiten een gemiddelde van 10km/u zou kunnen halen op een trail in Gran Canaria! En achteraf denk ik dat ik misschien zelfs nog wel harder had gekund, want eigenlijk was ik nog helemaal niet zo moe... 

De dag na de wedstrijd voelde ik me verrassend goed. Ik had een klein beetje spierpijn, maar voor een mooie wandeling was ik wel te porren. We wandelden die dag in en rond de krater van Bandama, in het noorden van het eiland. Gelukkig deden we dit redelijk vroeg, want de rest van de dag heeft het geregend.... Maandag werd nog een trainingsdag en verrassend, de zon scheen! Ik was nagenoeg volledig (voor zover dat kan binnen 24u) hersteld, we renden 17.5km en 1100d+ vanaf Ayacate, naar la Goleta en klommen naar de Roque Nublo, het herkenningspunt van Gran Canaria.

Op dinsdag reisden we met een tussenstop in Madrid, naar ons volgende eiland; Mallorca. Vorig jaar hebben we hier tijdens onze vakantie Lloseta Xtrem gelopen. Een plaatselijke wedstrijd van ongeveer 35km/1500d+ in het Tramuntana gebergte. Tim won de wedstrijd vorig jaar, zodoende werd hij dit jaar uitgenodigd om deze titel te komen verdedigen (ondanks dat ze van tevoren wisten dat hij door zijn blessure niet in dezelfde vorm was als vorig jaar) en ik mocht mee! Wat dus initieel een weekje Gran Canaria was, werd ineens twee weken trail vakantie op twee verschillende eilanden! Daar zeggen we geen nee tegen natuurlijk. Helaas was ook op Mallorca de zon nog ergens verstopt, want de eerste dag hebben we tijdens onze wandeling alleen maar witte wolken om ons heen gezien. Jammer van het mooie uitzicht wat ons beloofd werd in het wandelboekje. We verbleven in het noorden van het eiland, in Port d'Alcudia, en renden daar een rondje van 15km/800d+ op het schiereiland.

Vrijdag namen we rust, we verhuisden vanuit Port D'Alcudia naar Lloseta, zodat we dicht bij de start/finish van de wedstrijd waren. Lloseta is trouwens echt een bijzonder dorpje (in positieve zin). Er wordt op straat naar je getoeterd door de burgemeester in zijn bestelbusje, de trailclub heeft zijn verzamelplaats in een lokale bar, waar ook stoere bikers aan de bar staan, oude opa's voetbal zitten te kijken, werklui snel even een koffietje meepakken en jonge meisjes op zondagmiddag voor het raam staan te dansen met de muziek zo hard dat je elkaar niet eens meer kunt verstaan. Heel Lloseta is een grote familie, en wij maakten deel uit van die familie. We werden onthaald als helden, Tim en Renate uit Nederland zijn er weer, een soort attractie eigenlijk. Het mooie is nog wel dat er maar twee van de hele club Engels spreken, wij hadden onze eigen vertaler en ondertussen verstaan wij een hoop Spaanse zinnetjes en woorden. Er is nog nooit zo vaak als daar gevraagd of ik wat wil drinken,  of ik niet wat wil eten, wat ik de avond voor de wedstrijd moet eten, of onze slaap slaapplek toch wel oké is, en ga zo nog maar even door. 

Vrijdagmiddag arriveerden ook Zaid Ait Malek (Buff team) en Telmo Veloso met zijn vrouw Susana, ultrarunners uit Portugal. Samen met hen sliepen we in een huis waar vroeger monniken hadden geleefd, nu een soort hostel. Super gezellig! In de avond werd de race briefing gehouden, werden uit het publiek vragen aan ons gesteld en aten we om half 11 (ja, dat was wel even wennen) pizza met alle lopers en de trailclub.

Na wat gedoe met de vergunningen, bleek zondagochtend dat de route van de wedstrijd was aangepast en dat de laatste 7km op het asfalt zouden zijn. Aangezien het regende, vond ik dat eigenlijk helemaal niet zo heel erg; bang om uit te glijden over alle losse, natte stenen in de bergen. Om 8u 's morgens vertrokken we gezamenlijk naar het startpunt, 4km buiten het dorp.  Vanaf daar begonnen we aan de 28km (met de 4 gezamenlijke kilometers erbij dus 32km) door de bergen, met het laatste stuk dus over het asfalt. Een technisch parcours, met veel losse (en door de regen) natte stenen. Klimmen ging prima, dan heb ik geen probleem met het technische aspect, maar downhill is dat een ander verhaal. Het lukte me niet om me volledig te laten gaan, misschien zat de vermoeidheid ook wat in de benen (op zich niet gek) en was ik wat bang doordat de stenen niet alleen los lagen, maar ook nog eens heel nat waren. Afdalen ging dus niet zoals gehoopt en zeker niet zo goed als in Gran Canaria, maar gelukkig had ik nog de laatste asfalt kilometers om wat tijd in de halen. Hier lukte het met wel (in tegenstelling tot in Gran Canaria) om de laatste 7km nog ruim 12 km/u te lopen en haalde zo nog een flink aantal mannen in. Uiteindelijk finishte ik de wedstrijd in 3 uur en 24 minuten als 9e dame en 3e senior (leeftijdscategorieën gaan daar iets anders dan in NL). Na de finish aten we met alle lopers paella, en 's avonds kwam er, hoe kan het ook anders, weer een lekkere pizza op tafel.

 

Voldaan, tevreden en trots kijk ik terug op een geweldige twee weken in de bergen. Twee prachtige eilanden, allebei met hun eigen charme en natuur. Natuurlijk jammer van het weer, het was nog leuker en veel mooier geweest wanneer we elke dag een stralend zonnetje hadden gehad tijdens onze tochten. Lijkt me een mooie reden om nog eens terug te gaan!

Tips

• Wij gebruikten in Gran Canaria de Rother wandelgids Gran Canaria, hierin staan 72 wandelingen beschreven met zwaarte, lengte en aantal hoogtemeters. Er zijn ook GPX bestanden beschikbaar van deze wandelingen, zodat je deze kan importeren in je horloge en niet telkens in het boekje moet lezen hoe de wandelroute gaat.
• In Mallorca liepen we met de wandelgids Wandelen op Mallorca van One Day Walks. Ook hierin staan wandelingen beschreven met alle eigenschappen erbij, ook GPX files zijn te krijgen.
• Wil je ook deelnemen aan Transgrancanaria? Zoek dan een hotel/appartement/bungalow in Maspalomas, lekker dicht bij de finish en bij de EXPO voor het ophalen van je startnummer enzovoorts. Goed geregeld busvervoer naar de start. Mocht je langer blijven is het ook leuk om een hotel richting het noorden te zoeken, daar zijn ook heel veel mooie wandelingen, maar vanuit Maspalomas zijn deze best lang rijden.
• Ga eens trailrunnen in Mallorca! Er zijn zat mooie wedstrijden te vinden, denk bijvoorbeeld aan de K42, trails in Soller, Alcudia of een ultra door het gehele gebergte.