Ga ik marathons lopen nu nog leuk vinden ook ?!
17 July 2018
'Volgende week samen met heel veel andere Nederlandse en Belgische hardlopers een week trainen bij Alke Staal. Als afsluiter richting Val D'Isere voor de Vertical KM op vrijdag, en de duotrail samen met Tim, 42km//3600d+, op zaterdag.
Jaja, jullie lezen het goed. 42km, dat betekent een marathon.... Na m'n eerste marathon in April, schreef ik dat ik geen idee had wanneer de volgende zou gaan plaatsvinden. Zelf had ik eerlijk gezegd ook niet verwacht dat het zo snel al zou zijn... Maar onder het mom van 'nu we er toch zijn', besloten Tim en ik ons in te schrijven voor de trail des 6 cols, de korte versie van de @hightrailvanoise, in het skigebied van Val d'Isere. Niet alleen de marathonafstand is nieuw voor mij (in de bergen dan toch), maar ook op de hoogte waarop we lopen, het aantal hoogtemeters en het 'duo'-lopen ga ik mijn debuut maken. Best een beetje spannend, maar tegelijkertijd heb ik er heel veel zin in.
Zomaar uit het niets weer 42km gaan lopen leek me geen goed idee, dus afgelopen weken heb ik weer wat gerichter getraind. Wat meer intervallen, langere afstanden en core stability oefeningen.'
Bovenstaande schreef ik een aantal weken geleden op mijn facebook pagina. En zo geschiedde, op vrijdag de Vertical KM, op zaterdag de marathon. Of het leuk was? Na de marathon werd het volgende verhaaltje gepubliceerd:
'Samen met mijn grote voorbeeld, beste trailer, hardloper, gids, levende wegwijzer, trainer en maatje Tim DUO Trail des 6 Cols (42km//3600d+) gelopen tijdens de @hightrailvanoise. Een bizarre, maar fantastische afsluiting van de vakantieweek. Lange klimmen, grote hoogte -start op 1800m, hoogste punt 3400m- nog langere afdalingen en enorm veel sneeuw zorgden er samen met de misschien wat summiere voorbereiding voor dat ik het zwaar heb gehad. Maar wat ben ik blij dat Tim me erdoor heen heeft gepraat, me af en toe een figuurlijke schop onder mijn billen gaf, me mee omhoog (en naar beneden) sleepte en me moed insprak. Wat ben ik blij dat we na 8u en 59min bij de finish aankwamen en toen ook nog hoorden dat wij het 1e (!) gemengde paar waren en ik 8e dame was geworden. Wat een geweldige race, wat een prachtig gebied en wat mooi om dit samen te kunnen en mogen doen!
Ik denk en hoop dat ik met bovenstaande wel duidelijk heb gemaakt hoe onze dagen Val d'Isere waren. Fantastisch! Genoten van het begin tot het eind, en afgezien van het midden tot het eind. Op vrijdagmiddag, rond half 3, aangekomen in Val d'Isere (op 1800m hoogte) en om half 5 direct aan de Vertical KM gestart. Niet echt tijd om te acclimatiseren dus. Snel omgekleed, wat gegeten en geprobeerd te genieten en er het beste van te maken. Het was super steil, super koud en er was super veel mist. Maar het was te gek en ging goed. Mijn streeftijd was binnen het uur, en dat is geluk! In 57min stond ik boven op de top. Helaas door de weersomstandigheden was de finish zonder uitzicht deze keer.
Na een lekkere, goed verzorgde pastaparty was het tijd om te gaan slapen. Op zaterdag zou ik mijn tweede marathon van 2018 én van mijn hardloop carrière gaan lopen.
Samen met Tim stond ik om 8.30u aan de start, bepakt en bezakt, geen idee hoe lang we onderweg zouden zijn en met het weer van de dag ervoor nog in ons hoofd. Bij de start, een rondje door het dorp, waren we allebei helemaal buiten adem, eigenlijk al kapot. Ondanks het langzame tempo en nagenoeg vlakke parcours... Dit moet wat worden, zeiden we nog tegen elkaar. Gelukkig gingen we na een paar kilometer de bergen in en konden we ons herpakken. We vonden een goed tempo, renden naar de eerste drankpost, vulden bij en voelden ons goed om zo verder te gaan. We werden de trekpaarden van een hele groep 'luie' mannen. Beetje raar hoor als je achter je kijkt, en er lopen ongeveer 20 mannen achter je aan een berg op. We trokken ons daar niks van aan en liepen gestaag door, de één na de ander inhalend op de eerste lange klim van 1100d+. (En de mannen trouwens, die schudden we zo allemaal van ons af, na een paar honderd hoogtemeters was er geen éen meer van over 😉.) Een korte afdaling, weer een klim en vervolgens een wat langere afdaling terug naar het dal, volgden. Af en toe een goed te belopen sneeuwveldje en gelukkig niet al te technische downhill paadjes (het downhillen ging best aardig eigenlijk) zorgden ervoor dat we binnen onze eigen verzonnen tijdslimiet op het 20km aankwamen. Vanaf daar volgende een nieuwe reusachtige klim, naar de top van 3400m. Die lange klim, die was verschrikkelijk. We waren daar natuurlijk net over de helft, dus een beetje moe. We gingen natuurlijk naar het hoogste punt, en ik had wat last van duizelingen en benen die niet meer harder konden. En er kwamen natuurlijk steeds meer losse stenen en steile wanden om te beklimmen. Op dat stuk heb ik wel een aantal keer gezegd dat ik niet meer kon, ook al wist ik dat opgeven geen optie was.
Hoe het kwam dat ik toen even een mentale dip had, weet ik niet. Was het de hoogte? Was het gewoon even de zin, of waren het toch de benen die zeiden dat het niet meer ging? Geen idee, maar we moesten door en ik moest en zou op die top komen. Dus Tim ging voorop, stak zijn handen naar achter, ik naar voor en zo heeft hij met letterlijk de berg op getrokken. Het klinkt misschien een beetje raar, maar scheelde enorm en heeft mij erg geholpen om toch op die top aan te komen! And we dit it! Eenmaal boven konden we aan de afdaling beginnen, het laatste stuk, een lange afdaling, met nog een paar kleine klimmetjes in. We wisten dat er nog ongeveer 30 % van het parcours onder sneeuw zou liggen, en aangezien we nog nagenoeg geen sneeuw hadden gezien, moest dat nog komen. En jahoor, die laatste afdaling en al die klimmetjes die volgden, die waren ÁLLEMAAL in de sneeuw. En wat heeft Renate nog nooit gedaan? Juist, in de sneeuw gelopen. Ik kan wel skiën, door het turnen goed mijn evenwicht houden, maar rennen en tegelijk glijden en vooruit proberen te komen in de goede richting is in het begin best wel een beetje wennen. De sneeuw heeft er uiteindelijk voor gezorgd dat we flink wat tijd verloren (vooral door mij hoor... ), maar ik mocht beslist niet stoppen met bewegen van Tim (ja hij was soms best wel streng). Dus ik ging netjes door, zo goed en kwaad als ik kon. Uiteindelijk bereikten we na 8 uur en 59 minuten de finish. Als 1e mixed team. Als 6e team overall, achter allemaal mannenteams. Als 8e dame. Geweldig toch?!
Ondertussen zijn we goed hersteld van deze bizarre, lange tocht. Geen spierpijn gehad, niet meer moe en woensdag hebben we zelfs alweer een wegwedstrijdje in de regio gelopen. NIet de ideale herstel work-out , maar ik voelde me (en voel nog steeds) goed. Wonder boven wonder liep ik daar zelfs een klein PR op 10km.
Vanaf nu ga ik het even wat rustiger aandoen, na Transgrancanaria, Lloseta Xtrem, Marathon Zeeuws-Vlaanderen, Transvulcania, Scenic Trail en Trail des 6 cols is het wel even tijd om bij te komen. Natuurlijk staan de Zeeuwse stratenloopjes nog wel op het programma, en ben ik deze zomer nog een aantal weekenden in de Ardennen te vinden voor o.a. de Enduro Team Trail met Eric en Jeroen, Castle Day Trail en Trail des Fantomes. Wie weet tot dan!
(Renate)
